Dit is een noodkreet!

Want ik trek het niet meer… Al nachten doe ik geen oog meer dicht. Ik heb de hele dag de tranen achter mijn ogen, vanwege mijn emoties én chronisch slaapgebrek. Ik ben in war. Als ondernemer nam ik een besluit om me aan de maatregelen te houden. Omdat ik verantwoordelijkheid wil dragen, de democratie wil respecteren en, het moet eerlijk gezegd: omdat ik een boete gewoon niet meer kan riskeren, na maanden van coronaschade aan mijn piepjonge bedrijf. Als mens geloof ik in de verantwoordelijkheid van het individu, in de integriteit van ieders lichaam en hecht ik belang aan vrije keuze én de consequenties van die keuzes. Ik ben politiek actief en sloot me onlangs aan bij D66, omdat ik het grootste deel van hun plannen voor Nederland zie zitten: onderwijs, cultuur, klimaat, Europa en een inclusieve samenleving. En nu wringen al mijn keuzes en waardes… Het leek zo verstandig: stel je in de kwestie van QR codes scannen op als ondernemer: jij hebt de maatregel niet bedacht en je bedrijf kun je niet op het spel zetten. Dat begrijpt iedereen vast wel. En dat klopt; ik ontvang veel begrip. En tóch voelt dit niet goed.

Als ondernemer wordt van mij nu verwacht dat ik maatregelen handhaaf. Er word van mij gevraagd aan de deur QR codes te scannen én naar een ID-bewijs te vragen. Of naar zaken als geboortedatum of ‘voornamen voluit’. Ter controle van de gegevens die op míjn telefoonscherm verschijnen als ik een code heb gescand. En als die gegevens niet kloppen, en het scherm een rood kruis laat zien, dan moet ík iemand, die al maanden verantwoord en op veilige manier bij mij werkt aan de gezondheid en weerstand, de toegang weigeren.

Het leek zo makkelijk, maar het blijkt ondraaglijk. Niet omdat ik al veel mensen heb moeten weigeren, niet eens omdat ik al veel leden ben verloren. Sterker nog: dat is beiden nog niet gebeurd. Maar het klopt gewoon niet!

Ik bén geen handhaver, geen BOA, geen politieagent.

Ik ben ondernemer in gezondheid. Ik heb een studio voor yoga en aan Pilates gerelateerde workouts, waarbij ik veel aandacht besteed aan mindfulness, een goede lichaamshouding en gezonde voeding en leefstijl. Ik ben ondernemer om de vrijheid te hebben mijn koers te bepalen, mijn eigen rooster en de wijze waarop ik omga met mijn leden. Ik heb in de eerste en tweede lockdown keihard gewerkt om mijn leden tóch heel veel mogelijkheden te bieden om gezond te blijven, met buitentrainingen én online lessen. Al die maanden verdiende ik niks, omdat ik de contributies lange tijd halveerde. Zij kregen niet waar ze voor betaalden, maar ik bood wel een alternatief. Het werkte; ik ben nauwelijks mensen kwijt geraakt in die tijd. En sinds juli van dit jaar klim ik weer langzaamaan uit het financiële dal. Mijn bedrijf groeit ook weer in ledental en ik kan weer eigen keuzes maken. Ik laat daarbij iedereen vrij, maar ik laat nooit iemand vallen. Net als mijn partij.

En nu klopt er geen bal meer van. Ik bén geen handhaver, geen BOA, geen politieagent. Ik ben een open en warme ondernemer die haar werk wil doen. Het voelt voor mij niet goed om nu de taak in de schoenen geschoven te krijgen om aan de deur een selectiebeleid te voeren. Om naar privacygevoelige gegevens te vragen. Én om erop te handhaven.

Als ondernemer ben ik in staat de maatregelen te accepteren, maar ik vind dat het niet aan mij is om deze maatregel uit te voeren. Ik ben daar niet toe bevoegd. Ik mag op straat ook niet mensen om hun ID-kaart vragen. Ik mag op straat ook niet verlangen dat mensen hun QR-code door mij laten scannen. Maar ik loop nu wél met die scanner op mijn toestel.

Nederland is een polderdemocratie. Maar je kúnt niet iedereen tevreden houden. Sterker nog, dat leidt tot alleen maar meer ontevredenheid…

Als mens sta ik voor vrijheid én verantwoordelijkheid. Ik wil dat mensen vrij zijn en blijven in hun keuzes. En ik vind dat mensen de gevolgen van hun keuzes wel moeten dragen. De pandemie bestaat. We moeten dus iets doen. Ik geloof in vaccinatie, maar niet in dwang. Wél in consequenties. Ik geloof ook in democratie en bestuur. 17 miljoen mensen kunnen niet ieder voor zich bepalen wat ze mogen in deze situatie. Er zijn maatregelen en wetten nodig die het voor iedereen duidelijk maken. En ik geloof erin dat dat alleen werkt, als mensen zich daar aan willen houden. Omdat ze er ook in geloven. En daar gaat het in Nederland vaak fout. Onze overheid is te onduidelijk, vaak te tegenstrijdig en Nederlanders te eigenwijs…

Hoeveel collega’s heb ik in de laatste week niet horen zeggen dat de regels niet opgaan voor yoga-docenten, omdat yoga geen sport zou zijn, omdat ze zich dan liever lieten registeren als alternatieve behandelaar of gewoon omdat ze er niet in geloven. Wetten en regels negeren, omdat ze je even niet passen, leidt zelden tot oplossingen. En we zijn nog wél een democratie, geen anarchie.

Maar in die democratie heb ik het ook moeilijk. Ik ben lid van een partij, die deze gang van zaken rondom de QR code wél ondersteunt. En nogmaals: ik verwacht wel duidelijke maatregelen om de pandemie te keren, maar déze eisen aan mijn ondernemerschap én mijn rol aan de deur van mijn eigen bedrijf, passen voor mij niet bij het gedachtengoed van deze partij. Eerlijk gezegd vind ik dat een andere, zogenaamde ondernemerspartij haar achterban ook ongelooflijk laat vallen in deze kwestie. Maar laat ik me nu niet verleiden een politieke discussie aan te zwengelen.

Ik ben in de war en raak verscheurd. Ik ben een gevaccineerde yogadocent met een eigen studio. Ik wil ondernemen én mensen in hun waarde laten. Dat is voor mij de reden om voor dit ondernemersleven te kiezen. Ik wil me aan regels houden als ondernemer – ik moet ook, want een boete is alsnog einde onderneming en dat is zonde, na al die inspanningen van de afgelopen anderhalf jaar – en ik wil daarnaast als mens iedereen vrij laten en niemand laten vallen. Ik ben niet opgeleid en bevoegd om ID-bewijzen te controleren en gevoelsmatig schend ik de privacy van mijn leden omtrent hun keuzevrijheid.

Controleren van QR? Prima, maar zet dan een BOA aan mijn deur en leg de verantwoordelijkheid niet bij mij.

Ik begon te zeggen dat dit een noodkreet is. Ik trek het echt niet meer. Ik word verscheurd tussen willen ondernemen en verantwoordelijkheid willen nemen. Deze waarden wringen. Ik lig al er nachten wakker van en moet wél 3-4 lessen per dag geven. Ik ben opgefokt door dit slaapgebrek, maar ik wil mijn leden niet in de steek laten. Maar mijn gezin en mezelf ook niet. En dan worstel ik nog met mijn rol in de politiek. Kan ik hier achter staan? Ik begrijp dat je concessies moet doen in een coalitie, maar de uitvoering van deze maatregel past niet bij het gedachtengoed van mijn partij. Althans dat zie ík zo.

Neem je verantwoordelijkheid, maak een keuze en accepteer de gevolgen.

Een oproep aan de maatschappij, de individuele burgers: neem je verantwoordelijkheid, maak een keuze, en accepteer gevolgen. Snap deze gevolgen ook vanuit een bredere kijk, niet alleen je eigen gezondheid en vrijheid tellen hier. We zijn een democratie en je hebt daarin u eenmaal regelgeving te accepteren. Niet eens? Ga stemmen!

Aan de politiek: leg handhaving bij de juiste mensen en maak heldere, duidelijke keuzes die klip en klaar zijn voor iedereen. En daarom gemakkelijk zijn na te leven. Anders kun je na de pandemie een grote golf van ziekte verwachten van mensen zoals ik. Die instorten en die niet meer kunnen. Terwijl ze al die tijd zo hun best hebben gedaan.

Dankjewel 🙏🏻